شوق پرواز

.

.

.

اما لحظه ای رسید

لحظه ی پریدن و رها شدن

میون بیم و امید

لحظه ای که پنجره بغض دیوارو شکست

نقش آسمون صاف

میون چشاش نشست

مرغ خسته پرکشید و افق روشنو دید

تو هوای تازه ی دشت

به ستاره ها رسید

لحظه ای پاک و بزرگ

دل به دریا زدو رفت

با یه پرواز بلند

تن به صحرا زد و رفت

من بارها ترانه ی بالا رو گوش کردم و هر بار هم برام تازگی داشت . شاید به خاطر عمق معنی شعر جاودانه این ترانه و یا صدای تماما احساس و اندوه و امید و غریب فریدون عزیز این ترانه اینطوری شده

.

به هر حال اراده ی یه پرنده (انسان) رو این چنین به تصویر کشیدن , هم خیلی سخته و هم خیلی تامل برانگیز و البته فوق العاده زیبا

. . . .