دکتر شریعتی . . .

وقتی که بامدادان

 وقتی که مهر پلک گرانبار خواب را با ناز و کرشمه ز هم باز می کند 

 آنگه ستاره سحری در سپیده دم خاموش می شود 

 آری من آن ستاره ام که فراموش گشته ام  

و بی طلوع گرم تو در زندگانیم خاموش گشته ام

مهر سپهر جلوه گری را آغاز می کند