درویش مکن ناله . . .

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت 

باز آید و برهاندم از بند ملامت 

خاک ره آن یار سفر کرده بیارید 

تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت  

فریاد که از شش جهتم راه ببستند 

آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت

امروز که در دست توام مرحمتی کن 

فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت 

ای آنکه به تقریر و بیان دم زنی از عشق 

ما با تو نداریم سخن , خیر و سلامت 

درویش ! مکن ناله ز شمشیر احبا 

کاین طایفه از کشته ستانند غرامت 

حاشا که من از جور و جفای تو بنالم 

بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت

کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ 

پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت